Dług zły, podwyżki gorsze. Opozycja odkrywa nową matematykę

Przeczytaliście już pewnie dziesiątki nagłówków na temat przyszłorocznego budżetu miasta. Albo przynajmniej przelecieliście wzrokiem tytuły. Co roku takie same. Znacie te argumenty rządzących i opozycji na pamięć. A jeśli nie, to znaczy, że Wam się nie chce zgłębiać miejskich finansów. Dlatego my przedstawiamy Wam wczorajszą sesję budżetową w pigułce. W telegraficznym skrócie.

Budżetowa sesja rady miasta zamieniła się w pokaz politycznej akrobatyki: Miszalski liczył, wyjaśniał i tłumaczył (także się), a opozycja krzyczała o długu, jednocześnie blokując wszystko, co mogłoby go zmniejszyć. Matematyka? Zostawili w domu.

Operacja Budżet: Miszalski vs Opozycja

SCENA 1. SALA OBRAD. GODZINA ZERO

Kamery ruszają. Radni szeleszczą papierami. Owca robi sobie słit focie z Maśloną. Ktoś próbuje włączyć mikrofon, ale zamiast głosu słychać przester, jakby miasto próbowało wołać o pomoc.

Na mównicę wchodzi prezydent.

Miszalski (z uśmiechem):
– Szanowni Państwo, przedstawiam budżet: ambitny, odpowiedzialny, inwestycyjny.

Z sali pada pierwszy szept:
– A dług?

Miszalski udaje, że nie słyszy.

SCENA 2. OPOZYCJA WCHODZI NA RING

Radny opozycji I podchodzi do mównicy jak zawodnik MMA do klatki. Przeciera czoło, poprawia krawat, patrzy w kartkę, na której widnieje tylko jedno zdanie: „Atakować dług.”

Radny opozycji I
– Ten budżet to… to… nieporozumienie! Kraków został zadłużony bardziej niż… niż… no bardzo!

Publiczność nie wie, czy klaskać, czy współczuć.

Miszalski kiwa głową z pobłażliwym uśmiechem, jak ktoś, kto słyszy dziecięcą opowieść o smokach i potworach.

SCENA 3. OPOZYCJA II WJEŻDŻA NA BIAŁYM KONIU (ALE BEZ PLANU)

Radny opozycji II, energiczny, pewny siebie, przynosi stos dokumentów.
Na nich wielkimi literami: „Dowody”.
Podchodzi do mównicy, rzuca je… i wszystko okazuje się puste.

Radny opozycji II:
– Panie Prezydencie! Zadłużacie miasto! Przyszłe pokolenia zapłacą! My, jako opozycja, nie pozwolimy na niszczenie budżetu!

Na sali słychać „ooo”.
Jest moc, jest energia.
Tylko…

Prowadzący sesję:
– A zgłaszacie państwo jakieś poprawki?

Radny opozycji II
– ...to znaczy… na pewno… kiedyś…

SCENA 4. STRZAŁ W KOLANO

Miszalski (spokojnie):
– Skoro martwicie się państwo o dług, proponuję podwyżki: opłat, podatków… tak, by budżet się zbilansował.

Opozycja robi wielkie oczy.
Jakby ktoś im zaproponował dietę bez smażonego.

Radny opozycji I:
– Absolutnie nie! Mieszkańcy cierpią! Nie będziemy sięgać do ich kieszeni!

Miszalski:
– Tak… czyli chcecie mniej długu… ale bez dodatkowych pieniędzy?

Radny opozycji I i Radny opozycji II (jednocześnie):
– TAAAK!

W tle słychać facepalm sekretarza.

SCENA 5. MATH FAIL

Na ekranie pojawiają się slajdy i wykresy.

Miszalski:
– To są fakty.
Radny opozycji I:
– Ale to nie my zadłużaliśmy!
Miszalski:
– Próbuję to zatrzymać.
Radny opozycji II:
– Ale nie kosztem mieszkańców!
Miszalski:
– Więc… kosztem kogo?

Zapada cisza.
Słychać tylko echo odbijające się od pustych miejsc, gdzie powinny być pomysły opozycji.

SCENA 6. FINAŁ. NIKT NIE WYCHODZI WYGRANY

Komentarz zza kadru:

„Opozycja walczyła zaciekle, ale tylko o to, by Miszalski nie miał racji.
Plan? Nie przedstawiono.
Alternatywa? Brak.
Dług? Zły.
Podwyżki? Jeszcze gorsze.
Logika? Urlop.

I tak zakończyła się wielka budżetowa bitwa.
Prezydent – ze swoimi wyliczeniami, tabelkami i próbami ratowania finansów.
Opozycja – z odwagą krytykowania wszystkiego i absolutnym brakiem propozycji czegokolwiek.”

W tle widzimy radnych, którzy tłumaczą mieszkańcom, że „miasto nie może się zadłużać”, jednocześnie mówiąc „podwyżek być nie może”.

Mieszkańcy patrzą jak na mema, który nie powinien istnieć, a jednak istnieje.

Narrator dorzuca:

„W tym budżecie najwięcej zabrakło właśnie jednego: matematyki.
Bo jak się okazuje, da się jednocześnie być przeciwko długowi i przeciwko jego spłacaniu.
Trzeba tylko bardzo chcieć."

Widzimy ostatni kadr: Miszalski wychodzi spokojnie z sali, opozycja kłóci się o to, kto miał lepszą krytykę, a kamera unosi się nad Radą Miasta.

Narrator kończy:

„I to jest piękne w krakowskiej polityce:
zawsze można zrobić mniej, niż się obiecywało (Miszalski)
i jednocześnie więcej zamieszania, niż ktokolwiek planował (opozycja)”.

Czarny ekran.